De leeswereld van Dixie Dansercoer

Zet je tas koffie even op de tafel. Sluit je ogen. Beeld je de eindeloze ijsvlakte van Antarctica in. De zuidpool. Je zit in een kleine tent. Om je heen is niks. Echt niks. Een kilometerslange leegte. De lucht is wit, de grond is wit, de horizon is wit. Een oneindig canvas. Er valt sneeuw uit de hemel. Het enige wat je hoort is de wind die het zeil losrukt. Wind die onophoudelijk op de tent inbeukt. Wind die als een ijskoud slagersmes in je vel snijdt. Het stormt. Houdt de storm nog een paar dagen aan, dan is de missie in gevaar. Je kijkt naar de top van je tent. Een zwak lampje wiegt van links naar rechts, als in een kajuit. Je hebt honger. Je weet niet hoe lang dit nog duurt. Je hebt geen zin meer. Je tenen zien blauw. Je vingers ook. Je wil naar huis, maar je kan niet. Wind, sneeuw, wit. De temperatuur zakt. Wat zit je daar in godsnaam te doen?

’En dan,’ zegt poolreiziger Dixie Dansercoer, 'op het moment dat mijn motivatie is gekelderd, op het moment dat ik daar in dat tentje op de zuidpool zit, middenin die sneeuwstorm, dan grijp ik naar een boek.’

'De liefde voor de polen was een late calling’, zegt Dansercoer. ’Een uitvloeisel van mijn alpiene klimcarrière. Ik ging een eerste keer naar Groenland en ervoer een coup de foudre. Ik kende de bergen, de koude en de sneeuw van de Alpen, maar wat ik daar zag, en later ook op IJsland, maakte een liefde in me wakker waarvan ik niet wist dat die bestond.’

Eind ’97, begin ’98, stak Dansercoer aan de zijde van Alain Hubert met een speciale kite de zuidpool over. In 99 dagen klokten ze af op bijna 4.000 kilometer en rugzak vol sneeuw- en ijsmonsters, bedoeld voor klimaatwetenschappers. Sindsdien is hij een 'poolreiziger’, een predicaat dat met zijn naam is verbonden. ’Maar een echte wetenschapper ben ik niet’, zegt hij. 'Geen glacioloog of geofysicus. Eerder iemand die de wetenschappers dient. Mijn poolreizen staan in het teken van het avontuur en de uitdaging, ik wil mezelf en anderen uitdagen, het maximum uit mezelf halen, maar die uitdaging levert ook informatie op die bijdraagt aan het onderzoek naar klimaatverandering.’

'Wat ik deel met de wetenschappers is de nieuwsgierigheid. Weten hoe het klimaat functioneert. Hoe de atmosfeer in elkaar steekt. Thuis heb ik een wandkast vol poolliteratuur. Die nieuwsgierigheid had ik als kind al. Ons gezin was geabonneerd op Hoe en waarom?, een kinderencyclopedie met technische en praktische weetjes. Exemplarisch voor de queeste van ouders om de kinderen ook thuis te onderwijzen, op een speelse manier. Ik hield van die encyclopedie. Net zoals ik punten spaarde voor een boek in het benzinestation. Hoe werkt een stoomtrein? Die vraag kon me uren bezighouden. En hoe groter je verbeelding, hoe meer vragen je ook stelt.’

Maar wat doe je dan met de opgedane kennis? Geef je die door? Scherm je die af van de buitenwereld, in een houten kist op zolder? Wanneer voelt de eigen ervaring, het eigen antwoord als relevant genoeg aan? Wanneer stut de opgedane kennis de zoektocht van de ander? We keren terug naar het tentje.

'Ik ga binnenkort iets minder lange expedities aanvatten, dus moet ik volgelingen zoeken’, zegt Dansercoer. 'Jongens en meisjes wiens nieuwsgierigheid ik wil prikkelen, hopend dat dat tot vragen leidt, zoals Hoe en waarom? dat bij mij deed, en mij op weg zette. Om de kennis aan te vullen. Om eigen antwoorden te vinden op de vragen die literatuur opwerpt. Ik hoop dat het lukt.'