Connie Eggermont is all-round voorleesbuddy
‘Word jij mijn voorleesbuddy?’ Dat is de slogan die centraal stond tijdens Voorleesweek 2023. Want wat zijn we zonder de vele ouders, leerkrachten, kinderbegeleiders, vrijwilligers en vrienden die hun liefde voor het lezen delen? In deze reeks vertellen enkele buddy’s over hun drijfveren, de mooie verhalen die ze tegenkomen en de sterke band die voorlezen smeedt. Deze aflevering: Connie Eggermont die voorleest in de kleuterschool, de bib, de kerk en een woonzorgcentrum.
door Maya Toebat
Er gaat geen dag voorbij dat Connie niet voorleest. Is het niet tijdens de week als kleuterjuf dan wel op zaterdag als vrijwilliger in de bib, op zondag in de kerk of aan haar kleindochter. Zo maakt ze de cirkel rond, want ook zij werd vroeger thuis voorgelezen door haar moeder. Dat wakkerde haar interesse in verhalen alleen maar verder aan. ‘Van kleinsaf hunkerde ik naar boeken’, vertelt ze. ‘De plaatselijke bibliotheek bevond zich in mijn lagere school en altijd als die geopend was, op woensdagnamiddag en zondag, ging ik erheen. De boeken die ik woensdag uitleende, waren uit tegen zondag.’
Toen ze als 16-jarige ging babysitten, ontdekte Conny dat ook voorlezen haar veel plezier geeft. Wat begon als een manier om de kinderen bezig te houden - er was nog niet zoveel te zien op televisie en de stapel gezelschapsspelletjes was op een gegeven moment uitgespeeld - groeide al snel uit tot een passie. ‘In die periode volgde ik ook Woord aan het conservatorium’, zegt ze, ‘dus het was een ideale piste om te spelen met expressie, accenten en intonatie. Voorlezen is meer dan je neerzetten met een boek en de woorden hardop lezen. Je moet de aandacht trekken en vasthouden, je inleven en een verhaal overbrengen. Dit is een van de redenen waarom ik zo graag voorlees: je moet de oren voeding geven. Door je stem zachter te maken en het verhaal op te bouwen wordt het bijna een toneelstuk. Ook als ik af en toe voorlees tijdens speciale missen probeer ik de tekst op zo’n manier over te brengen dat de kerkgangers die voor hun ogen zien afspelen.’
In de klas en in de bib
Veertig jaar geleden startte Connie als kleuterjuf, een job die altijd meer als een roeping heeft gevoeld. Dat voorlezen bij die leeftijd haast nog een vanzelfsprekendheid is, vind ze extra mooi meegenomen. ‘Elke dag beginnen we en sluiten we af door een verhaal voor te lezen. Het is een moment dat rust brengt, maar me ook energie geeft. Zeker als ik in de ogen van de kleuters zie dat ze het jammer vinden als het gedaan is. Het meeste voldoening krijg ik toch wel als de kinderen vragen om nog een boekje te lezen.’
“Elke dag beginnen we en sluiten we af door een verhaal voor te lezen in de klas. Het is een moment dat rust brengt, maar me ook energie geeft.”
‘Een mama die in de bibliotheek werkte, had mij eens op school gehoord en vroeg of ik ook wilde komen voorlezen in de bib. Dat was tien jaar geleden en ik vond het zo tof dat ik het ben blijven doen.’ Een tijdje later viel het ook de bibliothecaris van de wijkbibliotheek op hoeveel boeken Connie uitleende, waarna die polste naar haar voorleesinteresse. Opnieuw een ja. En zo komt het dat Connie sindsdien elke woensdagnamiddag en zaterdag voorleest als bibliotheekvrijwilliger, ofwel in de bib zelf, ofwel in het voorleesbos van een leefschool in de buurt.
‘Dat is een heel andere ervaring dan voorlezen op school’, merkt ze. ‘In de klas ken je de kinderen en weet je na een tijd wat goed werkt. Anderzijds zijn de leerlingen een dorpspubliek, aan wie ik meer moet uitleggen. De kinderen die naar de bib in de stad komen, zijn meer geïnteresseerd in boeken en worden door hun ouders aangespoord om te lezen. Daardoor merk ik dat zij al meer woordenschat op zak hebben. Ik sta er soms versteld van welke boom- en diersoorten zij kennen.’
Luisterboeken
Alsof het nog niet genoeg is, las Connie enkele jaren geleden ook voor aan huis bij een anderstalig gezin, voor het project Het Leesnest. ‘Ik kwam er voor een jongen uit de derde kleuterklas die moeite had met taal, maar ook zijn broertjes, zussen en zelfs de mama kwamen erbij zitten.’ Stap voor stap vond ze zo toegang tot de harten van het gezin. ‘De eerste keer was ik nog “de juf”, de tweede keer keken ze ernaar uit en de derde keer omhelsden ze me en vroegen ze of ik bleef.’
Niet alleen fysiek creëer je een nabijheid tijdens het voorlezen. Ook bij luisterboeken komt de stem verrassend dichtbij. Dat weet Connie maar al te goed. Enkele jaren geleden las ze enkele boeken in voor blinden. ‘Heel intens,’ noemt ze die ervaring. ‘Je moet de tekst goed instuderen en niet struikelen over woorden. Verder is het zeker bij een luisterboek belangrijk om je in te leven in passage. Als je vertelt over een man met een hoed, moeten de luisteraars zich meteen kunnen voorstellen wat voor hoed dat is.’
Wonen naast de bib
Kleuters, iets oudere kinderen, blinden, kerkgangers: het is soms een uitdaging om te schakelen tussen de verschillende doelgroepen. Nog een ander publiek zijn de ouderen in het woonzorgcentrum, voor wie Connie sporadisch voorleest. ‘Bij de kleuters lees ik niet de tekst die er staat, maar vertel ik wat er op de prenten te zien is. De senioren zijn daarentegen meer geïnteresseerd in informatie dan in een verhaal. Bij hen lees ik meestal voor uit de krant. Ze kunnen zelf niet goed meer lezen, maar ze willen mee zijn met wat er gebeurt in het dorp. Soms lees ik zelfs voor uit Dag Allemaal; daar gaan ze nogal in op. (lacht) Ook die commerciële tekst breng ik met expressie. Het zijn allemaal vormen van voorlezen.’
Voor de mensen in het rusthuis die glimlachen als zij komt, voor de man uit de kerk die zegt dat hij genoten heeft van de tekst, voor de kinderen die een halfuur vol aandacht aan haar lippen hangen: daarvoor doet Connie het. Maar misschien nog het meest voor haarzelf. Binnenkort gaat ze op pensioen en nu al heeft ze plannen om haar engagement als vrijwilliger in de bibliotheek uit te breiden. ‘In de bibliotheek is er plaats voor de dingen die ik het liefste doe: voorlezen, de krant lezen, babbelen en onder de mensen komen. Mijn toekomstdroom is om te verhuizen naar een appartement in het midden van Kortrijk, waar ik mijn deur uit kan stappen en meteen kan binnenwandelen in de bib.’
Deel dit artikel: