Het voorleesritueel van Akbel
De Turkse Akbel Hanim (29 jaar) zet voorleesfilmpjes op YouTube voor haar neefjes en nichtjes die in vluchtelingenkampen verblijven. Daar hebben ze weinig toegang tot kinderboeken. Met haar gsm en statief gaat ze aan de slag.
door Katrien Elen
'Drie jaar geleden zijn mijn man en ik samen met onze twee kinderen, Fuad van 6 en Erdem van 4, van Turkije naar België gekomen. Een week later stond ik al in de bibliotheek van Merksem waar ik een hele verdieping vol kinderboeken zag. Dat kende ik niet uit Turkije. Met de babyboekjes uit de bib ben ik Nederlands beginnen te leren. Dat eerste jaar ging ik iedere dag naar de bib zodat ik op tien maanden duizend boeken heb gelezen. Zo is mijn interesse voor jeugdliteratuur ontstaan. Kinder- en jeugdboeken zijn er immers niet alleen voor kinderen. 4+, dat betekent toch gewoon: van 4 tot 100 jaar?'
Drie boeken per dag
'Na een tijdje ging ik niet alleen voor mezelf naar de bib, maar keek ik ook voor de kinderen. In het begin las ik de boeken wel een paar keer door, tot ik alles begreep, vooraleer ik hen voorlas. Dat doe ik altijd met veel stemmetjes. De kinderen zijn daar gek op en houden er daarom niet van als er iemand anders voorleest. Dan corrigeert Fuad de intonatie.
Samen kunnen we twintig boeken uitlenen. Elke dag lees ik drie boeken voor: ieder kiest er eentje. Fuad en ik hebben dezelfde smaak, heel vaak gaat hij voor Superworm van Julia Donaldson. Erdem houdt van de boeken van Leo Timmers over vervoer. Boeken met alleen maar prenten vinden ze ook leuk. Die laat ik hen zelf lezen. Dan hoor ik Fuad bijvoorbeeld een verhaal vertellen aan Erdem.'
Leesplezier
'In het begin las ik vooral om te leren. Nu doe ik het voor het plezier en kan ik boeken die eigenlijk nergens over gaan zoals Driehoek van Mac Barnett ook echt appreciëren. Leesplezier is belangrijk. Zo heb ik al ervaren dat het veel makkelijker is om voor te lezen als een kind zelf zijn boek kiest. Ook al is het mijn smaak niet, of is het niet echt geschikt voor hun leeftijd, als ze het zelf uit het rek hebben gehaald, zijn mijn kinderen meer gemotiveerd.'
“Mijn broers zijn pas later naar Europa gekomen. Toen ze hier op bezoek kwamen, zagen mijn neefjes en nichtjes hoe ik voorlas aan mijn kinderen. Ondertussen wonen ze in buitenlandse vluchtelingenkampen. Daar hebben ze niet zo gemakkelijk toegang tot kinderboeken. Ze missen dat echt.”
Filmpjes voor familie
'Mijn broers zijn pas later naar Europa gekomen. Toen ze hier op bezoek kwamen, zagen mijn neefjes en nichtjes hoe ik voorlas aan mijn kinderen. We hebben een voorleeshoek in huis, met enkele grote reiskoffers waar de kinderen op zitten. Mijn neefjes en nichtjes vonden dat spannend. Ondertussen wonen ze in buitenlandse vluchtelingenkampen. Daar hebben ze niet zo gemakkelijk toegang tot kinderboeken. Ze missen dat echt. Met mijn gsm en een statief ben ik dus filmpjes beginnen te maken waarin ik boeken voorlees. Die zet ik op YouTube. Ondertussen staan er al zo’n 40 filmpjes online. Omdat mijn neefjes en nichtjes geen Nederlands kennen, probeer ik voor hen online Turkse boeken te vinden. Ik merk wel dat het aanbod anders is. Zo kon ik onlangs geen boekje over rouw en verlies vinden. De meeste boekjes in Turkije zijn eerder educatief.
Fuad was in het begin wel wat jaloers. ‘Jij bent mijn mama’, zei hij dan. ‘Zij hebben toch een eigen mama om voor te lezen.’ Nu vindt hij het oké. Mijn broers tonen de filmpjes ook aan vrienden. Soms krijg ik zelfs mailtjes van onbekenden om mij te bedanken.'
Boekentip
'De korte verhalen uit De zandwolf van Åsa Lind zijn onze favoriet. Ze gaan over situaties die wij hier elke dag meemaken. Zo smeekt Fuad soms tien keer per dag om naar het park te gaan. Diezelfde scène lazen we letterlijk in het boek. Fuad vond dat niet alleen heel grappig maar hij kon zichzelf herkennen in het personage. Daardoor voelt hij zich minder alleen en ook ik kan hem zo beter begrijpen omdat het verhaal door de ogen van een kind is verteld.'
In beeld
Deel dit artikel: