In het atelier van Inge Rylant

'Ik zit niet graag vast. Daarom zou ik nooit in dienst kunnen werken, of in één bepaalde ruimte. Als ik me echt moet concentreren omdat ik bijvoorbeeld een boekconcept uitdenk, dan kruip ik op zolder, waar mijn man Ringo (Gomez-Jorge, journalist en schrijver, red.) normaal zit, met alleen uitzicht op tuinen en daken. Of als ik 's ochtends het werken minder zie zitten, dan begin ik in de living. Dat voelt minder officieel dan aan mijn bureau. Ik teken alles op een mousepad die eigenlijk onhandig klein is, maar ik hou mezelf er bewust aan gewend omdat ik de vrijheid wil behouden om overal op mijn laptop te kunnen werken.'

'Het is nog maar tien maanden sinds de verbouwing van dit nieuwe huis af is, maar we gaan hier geen jaren blijven. Ik vind het wel tof dat ik door mijn atelierraam het levendige Moorkensplein zie – het mag nooit te rustig zijn rond mij – maar ik zou graag op een nog drukkere plaats wonen. Daar werk ik het best, dat merk ik elke keer als we aan huizenruil doen. Niets zaliger dan zes weken in Barcelona wonen en weten: ik ga in de voormiddag goed gefocust werken, zodat ik in de namiddag de stad in kan, een tentoonstelling of gebouw bezoeken. Andere kunst, kleuren, straten en mensen zien werkt onrechtstreeks inspirerend.'

'Corona maakte het mij zo moeilijk omdat ik creatief dreigde op te drogen zonder die reizen. Het eerstvolgende plan is terugkeren naar Japan, dat zal dan de zesde keer zijn. Ik hield altijd al van stilering – met weinig veel zeggen – maar door al vaker in Japan te verblijven, dreef ik die nog intenser door. Het land fascineert me zo omdat je er veel schoonheid in lelijkheid kunt vinden. Oude, houten huizen staan naast plastieken appartementen en ik vind ze allebei interessant en esthetisch. Ze hebben er ook de beste balpennen, zwarte van het merk Muji. En schriftjes! Daar kan ik geld aan geven, amai…'

'Vlak nadat ik afgestudeerd was, woonde ik in een piepklein appartement zonder goede verwarming, maar ik kon er elke dag tekenen. Liever dat, dan vier dagen per week in een koffiebar te werken en de vijfde nog creatief proberen te zijn. Het lijkt me belangrijk de energie van je opleiding niet te laten verwateren en met naïeve moed aan je carrière te beginnen. Want zelfstandig illustrator zijn is niet altijd evident. Vooral beginnen aan een opdracht vind ik een strijd omdat ik weet dat mijn eerste ideeën waarschijnlijk slecht zullen zijn. Maar als er uiteindelijk iets op het scherm staat waarmee ik verder kan, ben ik blij.'

'Opnieuw moeten beginnen vind ik niet ontmoedigend. Soms heb ik drie dagen aan één pagina gewerkt, maar na er een nachtje over geslapen te hebben, zie ik dat de compositie, kleur of vorm nog niet goed zit. Ik werk volledig in Illustrator, maar hou nooit vorige versies bij. Het is vaak beter om met een wit blad te herbeginnen. Ik heb dat moeten leren, hoor, zo kritisch over mezelf oordelen, want in het begin was het wennen dat er plots geen docenten meer waren om werk bij af te toetsen. Dat doe ik nu vooral bij Ringo, omdat hij met andere ogen dan ik kijkt. Mijn werk is abstract, maar moet wel leesbaar blijven.'

'Ik ben niet van plan kinderen te hebben, maar ervoor illustreren vind ik supertof. Ze hebben zoveel fantasie dat ze bij gestileerde figuren heel snel een verhaal kunnen bedenken, en ze houden zo van kleur, iets wat ik belangrijk vind omdat het zo direct aanspreekt. Mijn palet bepaal ik onder andere door te kijken in kunstboeken van Kumagai Morikazu, Etel Adnan of Suzan Frecon. Vroeger vond ik ze zo overdonderend goed dat ik dacht: 'Dat niveau haal ik nooit', maar nu probeer ik vooral te achterhalen hoe ze werken. Twijfelen doe ik soms nog, maar na tien jaar in het vak weet ik ook dat ik er altijd wel uit kom.'

'Als ik voel dat het echt niets wordt, kan ik beter stoppen en mijn Japans instuderen – ik volg al twee jaar avondlessen – of op café gaan. Soms is dat met vrienden en veel drank, maar het kan even leuk zijn om naast Ringo te zitten lezen op een terras. Toen ik net zelfstandige was, had ik altijd schrik dat ik niet genoeg deed, maar ik heb geleerd dat ontspanning een belangrijk deel van het werk is. Dan komen soms de beste ideeën. Zo was ik altijd al een slechte slaper, maar in de tijd dat ik wakker lig vind ik soms het antwoord op een vraag als: 'Welk fruit lijkt er op een kikker?' Dat heb ik dan nodig voor een boek.'

'Het fris en spannend houden gebeurt bijna automatisch door altijd aan drie, vier opdrachten tegelijk te werken, van kinderboeken tot textielprints of een spiegelontwerp. Ik plan die wel afgescheiden in, die structuur heb ik nodig. Per project zitten mijn papieren met ideeën ook in een aparte, bruine envelop, en ik ruim bijna elke dag mijn bureau op. Behalve wat boeken en persoonlijke spullen, zoals een Japans poppetje en een schilderijtje van een vriend, staat hier niet veel. Ik ben niet zo prikkelgevoelig dat ik niet functioneer in volgestouwde ateliers, dat merk ik tijdens het huisruilen, maar thuis hou ik het graag clean.'

'Ik ben een ochtendwerker. Ik sta rond zeven uur op, zet koffie, giet het in mijn favoriete kopje met strepen – ik ben sober in alles, maar grafische patronen vind ik leuk – en begin er meteen aan; douchen is voor als ik klaar ben tegen een uur of twee. Pauzes neem ik nauwelijks. Als ik honger krijg, eet ik gewoon een toastje achter mijn computer. Sommige collega’s werken liever in de rust van de avond of de nacht, maar dat geeft mij alleen maar een triest gevoel. Ik heb ook het liefst dat Ringo thuis is, anders wordt het me te eenzaam. In mijn atelier klinkt ook bijna altijd Radio 1 omdat ik graag gebabbel rond mij hoor.'

'Als kind wilde ik al illustrator worden, omdat ik zo graag boeken las en tekeningen daarbij hoorden. Het was dat of pottenbakker worden. Acht jaar geleden heb ik in avondschool keramiek geprobeerd, maar het bleef teveel een hobby. Ja, ik ben een perfectionist en moet genoeg uitdaging voelen. Zo hoop ik binnenkort eens een verhalend boek te mogen illustreren. Daarvoor zal ik weer een andere aanpak moeten vinden dan als ik werk aan weetjes- of babyboekjes. Wie weet ga ik in de toekomst ook eens schilderen in plaats van digitaal te tekenen. We zien wel. Zolang ik kan illustreren en ervan kan leven ben ik gelukkig.'