In het atelier van Arevik d'Or

'Ik kan pas beginnen als ik mijn schoenen aan heb. Daarom wandel ik elke ochtend met onze geweldige hond Uran. Onderweg trakteer ik mezelf op een croissant en koffie in café Lucien.’s Avonds doen Klaas (Verplancke, haar partner, red.) en ik een toer van een uur, die vaak eindigt in café Kamiel. Toen we nog in Brugge woonden, miste ik de nabijheid van zulke plekken waar ik kan socializen. Ik zit tussen een extravert en introvert in. Ik kan lang alleen zijn, maar enkel als ik daarna iemand ontmoet. Hier in Antwerpen lukt dat perfect. Door met Klaas een atelier te delen – onze bureaus staan tegen elkaar – heb ik bovendien een teamgevoel.'

'In ons huis heeft elk meubel een verhaal. Zo vond ik dit bureaukastje waarin ik boetseer oorspronkelijk op een filmset, terwijl ik maanden zocht naar de paarse zetel voor in ons atelier op de eerste verdieping. Hij is gevormd zoals de erker-ramen en ontworpen door de Duitser Vladimir Kagan, die pionierde met deze FreeForm Curved Sofa. Tijdens onze eerste reis na corona liep ik er in Parijs alle vintagewinkels voor af, maar uiteindelijk vond ik hem toevallig in Gent. Deze ruimte heeft een persoonlijkheid, dus je kunt er niet eender wat in zetten. Sowieso wilden we niets ouder dan het huis zelf, dat dateert van de jaren 1930.'

'Ik had meubelmaker willen worden, want dan kon ik stukken maken die én mooi én nuttig zijn. Helaas bestond er geen opleiding voor in mijn thuisland Armenië. Een mogelijkheid die ik wel zag, was animatiefilm-maker worden, dankzij de multiks op tv. Vooral de prachtig surrealistische films van Robert Sahakyants fascineerden me enorm. Niet dat ik in die imaginaire wereld wilde verdwijnen – ik ben een realistisch persoon – ik wilde, zoals kinderen die doktertje spelen, de anatomie van de creatie begrijpen. Ik heb dat nu nog. Het nadeel is dat ik na het creëren mijn interesse verlies en bijvoorbeeld mijn werk promoten ambetant vind.'

'Elke werkdag jongleer ik met veel balletjes. Nieuwe ideeën bedenken, oude projecten opvolgen, sociale media onderhouden, afspraken vastleggen: als zelfstandig maker moet je de hele tijd tussen al die taken springen en bereid zijn tot improviseren. Ik ben dat, maar soms vind ik een vastere werkstructuur hebben ook leuk. Daarom apprecieer ik animatieprojecten meer en meer: omdat ik me er maanden op mag toeleggen zonder te moeten switchen naar ander werk. Als je weet dat voor één seconde beeld twaalf tekeningen nodig zijn en die één voor één ingekleurd en geanimeerd moeten worden, begrijp je dat ik lekker lang zoet ben.'

'Ik weet dat ik goed bezig ben als ik in het moment verdwijn en een gevoel van extase krijg. Dat komt niet altijd gemakkelijk, daarom stel ik beginnen aan projecten vaak lang uit. Dan zit ik in Kagans sofa uren te lezen of naar het park tegenover ons huis te staren. Of ik ga poetsen in het idee dat ik iets nuttig doe terwijl ik gewoon aan het procrastineren ben.' (lacht) 'Ach, ik ben maar een mens. En voor je bereid bent je weer in een diepe concentratie te gooien, want dat vraagt nieuwe ideeën bedenken, ga je nu eenmaal door fases van uitstelgedrag, schuldgevoel,... Ik herken dat patroon en weet: het komt elke keer goed.'

'Triestige thema’s zijn niet aan mij besteed. Met alle respect, maar ik zag in mijn leven al genoeg moeilijke humanitaire en existentiële situaties om te begrijpen dat de wereld geen leefbare plek is zonder humor, vrolijkheid, absurditeit. Ik ben eraan verslaafd. Als ik mijn dagelijkse portie niet bij anderen vind, zorg ik er gewoon zelf voor, bijvoorbeeld door een cartoon te tekenen. Dat doe ik in een schetsboek of direct op mijn Wacom-tablet. Soms is het idee bedenken al genoeg om me te doen lachen. Ik leg het vaak voor aan Klaas. Pas als hij reageert, weet ik: ik heb het aha-moment dat ik mijn lezers wil geven te pakken.'

'Door te praten over wat je maakt, kan er plots een inzicht naar boven komen dat je vooruithelpt. Ik vraag dus vaak raad aan wie ik respecteer, in de eerste plaats aan Klaas. Hij heeft sterke meningen over figuratie, compositie, maar ook over mijn grootste bron van frustratie: tekst. Ik werk nu al vier jaar aan een eigen kinderboek, maar ik denk in het Armeens en krijg mooie vondsten vaak niet naar het Nederlands vertaald. Wat in de ene taal poëtisch is, klinkt in de andere banaal. Als ik te lang zit te zoeken, wordt Uran gelukkig onrustig, waardoor ik wel moet pauzeren. We hebben een emotioneel slimme hond!'

'Als ik teksten van anderen illustreer, zoals onlangs Bahar Bizar van Michael De Cock, ga ik op zoek naar sleutelmomenten en maak er mijn interpretaties van, want ik mag niet spoilen. Daarnaast focus ik op character design. Een illustrator moet volgens mij een attente persoon zijn, die goed emoties, reacties en houdingen van mensen observeert. Daarom werk ik graag in zwart-wit, want kleuren eisen vaak aandacht op ten koste van sprekende lichaamstaal. Iemand die dat perfect begrijpt, is de Koreaanse Suzy Lee die bijvoorbeeld Wave maakte, een prentenboek over een meisje dat voor het eerst de zee ontmoet – zo simpel, maar zo juist.'

'Kinderboeken zijn zo belangrijk omdat ze vaak de eerste musea voor kinderen zijn, hun prilste contact met kunst. Maar tijdens het maken denk ik niet aan dat publiek. De beste creaties zijn immers voor alle leeftijden en een illustrator moet spontaan werken, vind ik. Ik vermijd alleszins perfectionisme, want het staat een eerlijke, grappige observatie in de weg. En dat is net waarmee je je kunt onderscheiden in deze tijden waarin lezers al alles gezien hebben. Mijn eigen prentenboek is in de eerste plaats een oefening in me herinneren hoe ík als kind was en waarom ik bijvoorbeeld zo gefascineerd was door de kleur geel.'

'Nieuw werk ontdek ik via Instagram, via catalogi van uitgevers of op Bologna Children’s Book Fair. Ik bezoek ook Anima in Brussel of het beroemde animatiefestival in Annecy, waar ik deze zomer vooral genoot van kortfilms. Meer dan in langere animaties durven makers daarin te experimenteren met technieken. Daarom volg ik ook de Spaanse illustrator Javier Jaen, die van het ene naar het andere medium springt en je zo anders doet denken. Onlangs bezochten we in Barcelona een expo met Picasso’s juweelontwerpen. Ook hij bekeek de dingen als een kind, als nieuw. Dat blijft mijn doel: niet automatisch leven en zo diepgang brengen.'