De voorleesboekenkast van Hannes Coudenys
In de reeks ‘de voorleesboekenkast’ gaan we op bezoek bij enthousiaste voorlezers en hun kinderen. Wat zijn hun favoriete voorleesboeken? Hoe ziet hun voorleesritueel eruit? In deze aflevering duiken wij in de voorleesboekenkast van vlogger en ondernemer Hannes Coudenys, en zijn zoon Rae Morris van bijna acht en dochtertje Alma Coco van anderhalf jaar oud.
door Katrien Elen
‘Rae is een heel energieke jongen die niet graag gaat slapen. Maar met een verhaal kan ik hem meestal wel overtuigen om naar boven te gaan. Alleen krijgt hij er nooit genoeg van. Dat maakt dat ons voorleesmoment al snel twintig minuten duurt. Ik doe het dus niet elke dag. Soms ben ik gewoon te moe. Alma lees ik voorlopig nog niet voor. Net als bij Rae wacht ik tot ze kan praten en verhalen begrijpt.’
Pluk en mevrouw Helderder
‘In het begin lazen Rae en ik korte boekjes die dezelfde dag nog uit waren. Ik herinner me het eerste boek waaruit ik hem voorlas nog goed: Jij bent de liefste van Hans en Monique Hagen, een verhaal op rijm waarvan hij de zinnetjes graag herhaalde. Geleidelijk ben ik langere verhalen beginnen voorlezen. Pluk en de Petteflet bijvoorbeeld, van Annie M.G. Schmidt. Met dat boek ben ik zelf opgegroeid, mijn zus Aagje is zelfs genoemd naar een van die personages. Heerlijk vond ik het om met Rae elke dag de draad weer op te pakken. We hebben samen ook naar de film gekeken, maar zoals vaak het geval is, vond ik het boek beter dan de film. Zo klonk mevrouw Helderder in de film heel anders dan ik me had voorgesteld. Ik ben een erg expressieve voorlezer en doe veel stemmetjes na om de aandacht van Rae erbij te houden. Mevrouw Helderder, een echte zuurpruim, is mijn favoriet. Haar stem in de film horen was echt even schrikken. Het klopte niet.’
“Ik ben zelf opgegroeid met Pluk en de Petteflet van Annie M.G. Schmidt. Mijn zus Aagje is zelfs genoemd naar een van die personages. Heerlijk vond ik het om met Rae elke dag de draad weer op te pakken.”
Zwarte hoofdpersonages
‘Vanaf zijn drie jaar begon Rae ons vragen te stellen over zijn afkomst. Net als zijn zus is hij geadopteerd. Heel vroeg spraken we dus al met hem over onderwerpen als huidskleur en adoptie. Verhalen zijn een fijn middel om dat te doen. Al snel merkte ik dat er maar weinig zwarte personages rondliepen in de boekjes die wij in huis hadden. Ook in de klas of op de voetbal is hij vaak het enige zwarte kindje. Ik ben dus op zoek gegaan naar boeken met personages die wel op Rae gelijken. Daarmee wil ik hem laten zien dat hij niet alleen is. Om dezelfde reden hangen er thuis foto’s van Ray Charles en Jimi Hendrix aan de muren, mensen van kleur die iets groots hebben bereikt in het leven. Zo probeer ik het in zijn hoofd te prenten dat het niet alleen witte mensen zijn die succes hebben. Ik wil dat hij beseft dat alle mensen evenveel waard zijn.’
‘In de boeken die we lezen ligt het thema huidskleur of adoptie er liefst niet te dik op. Diversiteit mag geen issue zijn. Het moet voorgesteld worden als de gewoonste zaak van de wereld. Die boodschap komt heel mooi aan bod in Dat is toch heel gewoon van Thaïs Vanderheyden, een prentenboek over een postbode die brieven brengt bij diverse gezinnen: van een gezin met twee papa’s tot een koppel dat geen kinderen wil. Op elke pagina is de slagzin: dat is toch heel gewoon. En uiteraard zit er daar ook een adoptiekindje in.
Familietraditie
‘Zelf ben ik opgegroeid in een gezin waarin er veel werd voorgelezen. Die traditie wilde ik verderzetten. Mijn vrouw is niet zo opgevoed en voor haar is voorlezen ook minder belangrijk. Meestal lees ik dus voor thuis, niet alleen omwille van de fijne herinneringen aan mijn eigen kindertijd, maar ook omdat ik sterk geloof dat voorlezen heel waardevol is bij het opgroeien.’
‘Ik ben ervan overtuigd dat boeken je fantasie aan het werk zetten en je leren om out of the box te denken. Dat is belangrijk in het leven. Zo hebben wij thuis geen tuin. Je merkt dat Rae daardoor creatief moet zijn om zich bezig te houden. Hij creëert hele werelden in zijn hoofd. En ik geloof dat boeken hem daarbij helpen. Neem nu Tori van Brian Elstak, een verhaal over de schildpad Jean-Michelle Tortoise die vader is van twee mensenkinderen. ‘Hoe kan dat nu?,’ vroeg Rae eerst. Maar al heel snel ging hij daarin mee en ondertussen leeft het verhaal verder in zijn hoofd. Impliciet gaat het natuurlijk over adoptie, maar dat hoeft helemaal niet gezegd te worden. Zo’n boek verbreedt zijn manier van denken en prikkelt de fantasie.’
Zelf lezen of de iPad?
‘Ondertussen kan Rae zelf lezen. Hij is er best goed in maar hij doet het nog niet zo graag. Zelf lezen vraagt om een inspanning, al zeker als er geen prenten in staan. Meestal kiest hij dus voor strips van Garfield. Wat hij wel graag doet, is het even overnemen als ik voorlees. Dan lezen we om beurten een paar pagina’s uit de reeks De vijf van Enid Blyton. Maar om op zijn eentje een echt boek te lezen, moet ik hem stimuleren. De iPad is dé grote concurrent. Ook voor ons als ouder. Als Rae op de iPad zit, is hij een tijdlang stil. Ideaal als ik werk te doen heb. Bij een boek komen er altijd veel vragen. Geven we hem de iPad of motiveren we hem om een boek te lezen? Het blijft een dunne koord om op te dansen.
Persoonlijke aanbevelingen
‘Via de Instagram account van Cargo Confetti doe ik inspiratie op voor inclusieve titels. Regelmatig koop ik ook boeken via hun webshop, net als bij Theoria, een heel toffe boekhandel bij ons in Kortrijk.’
‘Jarenlang kocht ik alle boeken zelf, tot mijn collega’s bij Hurae me overtuigden om nog eens naar de bib te gaan. De eerste keer waren we wat sceptisch, maar ondertussen gaan Rae en ik iedere week. Door rond te lopen tussen de rekken met boeken en de uitgestalde aanbevelingen van bibliotheekmedewerkers te zien, raak ik geïnspireerd. Het doet me denken aan mijn tijd als DJ toen ik elke donderdag nieuwe platen ging kopen in een winkel waar ze perfect wisten wat ik graag hoorde en ze alvast een paar platen klaarzetten. Persoonlijke aanbevelingen werken altijd, weet ik sindsdien. Zo ben ik momenteel bezig in Suikerspin van Erik Vlaminck omdat iemand wiens smaak ik vertrouw het tipte in zijn Instagram stories.’
De kaft doet het ‘em
‘Rae en ik zijn erg visueel ingesteld. Boeken kiezen doen we allebei vaak op basis van de kaft. In vergelijking met mijn eigen kindertijd is het aanbod mooi getekende kinderboeken ook veel uitgebreider, vind ik. Zo hou ik enorm van de illustraties van Trui Chielens. Rae grijpt dan weer naar manga-achtige boeken: LEGO Ninjago, de Minions strips en Bakugan zijn momenteel populair bij hem. Zelf ben ik daar niet in thuis, maar ik zie wel dat er een heel levendige subcultuur bestaat rond dat soort boeken. Ik laat hem daar in doen. Hoe breder zijn interesseveld hoe beter!’
Vijf boekentips
- Zo klinkt verandering van Amanda Gorman: ‘Een gedicht in boekvorm met een prachtige boodschap en dito illustraties.’
- Adda Dapper, wetenschapper van Andrea Beaty: ‘Een heel tof boek over een zwart meisje dat net als Rae wetenschapper wil worden.’
- Io in de monstertuin van Katrien Van Hecke: ‘Een verhaal dat Rae’s fantasie prikkelt. Het enige minpunt? Rae wil het tot mijn ergernis steeds opnieuw lezen.’
- Rosa Parks van Lisbeth Kaiser: ‘Een heel belangrijk, maar erg zwaar boek. Bij het voorlezen merkte ik dat Rae er nog niet klaar voor is. Ik wil ook niet dat hij al weet wat voor erge dingen blanke mensen hun zwarte medemensen hebben aangedaan.’
- Tori van Brian Elstak: ‘Momenteel dé favoriet van Rae en mij. Zowel het verhaal als de tekeningen stimuleren onze fantasie.’
Deel dit artikel: