De leeswereld van Ingmar Ollieuz
‘Lezen is denken met andermans hoofd’, zei Schopenhauer. Maar wat zoeken we in dat andere hoofd? Is het rust, verstrooiing, kennis? Dit is Leeswereld, een interviewreeks over de rol van lezen, over schoonheid, over taal. Deze aflevering: Ingmar Ollieuz.
door Matthias M.R. Declercq
Er zijn nog zekerheden in dit leven. Althans in het leven in Gentbrugge. Daar, aan de rand van de meersen die de Schelde omzomen, woont een man van elf jaar. Hij heet Ingmar Ollieuz en Ingmar zorgt voor zekerheid. Ofwel speelt hij Für Elise en neuriën de buren zachtjes en instemmend mee. Ofwel horen ze niks en weten ze: Ingmar is aan het lezen. Kinderlijke eenvoud. Je gooit een muntje op en het is Wolfgang Amadeus Mozart, dan wel Bart Boudewijn Moeyaert.
Ingmar doet de voordeur open - 'kom binnen!'- en leidt me naar de boekenkast. Die is groot en kleurrijk. 'Of ik liever schrijver word of pianist?' Hij lacht en krabt in z’n haar: 'Muziek is mijn passie, al sinds mijn vijf jaar, maar als schrijver kun je natuurlijk handtekeningen uitdelen op de boekenbeurs!' Voor een kerel als Ingmar is het woord pienter uitgevonden. Zijn leeswereld bestaat nog uit dikke katten, het Lam Gods en reuzenhaaien, maar toch is hij je altijd een stapje voor. 'Zal ik je mijn boeken eens laten zien?' De jongen haakt zijn vinger in een boekenrug en begint te vertellen.
Plezier
'Kijk, hier', zegt hij, 'Annie M.G. Schmidt, uit die boeken las mijn mama vaak voor. Dat zijn prachtige verhalen. En ken je Dikkie Dik? Dat is een prentenboek over een rosse kat. En hier, man dat is lang geleden, het voorleeswoordenboek!' Waar het lint is blijven steken klapt Ingmar het boek open. 'Knoeien, lees ik hier. Vroeger las mijn mama een woord voor, zoals 'knoeien' dus, en wist ik dankzij het bijhorende verhaaltje ongeveer wat dat woord betekende. Echt superleuk.'
Eén jaar was Ingmar en hij vormde al z’n eerste woordjes. Vijf jaar en hij kon lezen. 'Ik herinner mij nog een aantal woorden uit het eerste leerjaar: ik an uk el oom uil aap op eet ijs riet jan koek schuur weg haas vos fik hout.'
“Ik lees omdat lezen plezierig is! Er zijn leerlingen die liever naar de televisie kijken, of gamen, dat snap ik niet goed. Ik houd meer van boeken, wat zij dan weer raar vinden. Een verhaal, de tekst, de tekeningen, het avontuur: hoe kun je dat nu niét leuk vinden?”
Is de leeswereld van volwassenen complex en gelaagd, dan is die van kinderen helder en eenduidig. 'Plezier!', zegt hij. 'Ik lees omdat lezen plezierig is! Er zijn leerlingen die liever naar de televisie kijken, of gamen, dat snap ik niet goed. Ik houd meer van boeken, wat zij dan weer raar vinden. Een verhaal, de tekst, de tekeningen, het avontuur: hoe kun je dat nu niét leuk vinden?' De interesse van de jongeman dekt een brede lading aan thema’s. 'Maar te veel liefde heb ik niet graag. Romantische verhaaltjes zijn al snel saai. Té realistische verhalen ook. Je mag een beetje dromen, toch? Ken je 4eVeR? Dat is een jongerenserie op Ketnet, maar die is me te 'echt'. Een realistisch verhaal wordt pas echt leuk als zich plots iets onmogelijks voordoet, iets wat in de werkelijke wereld niet kan.'
Bowlingbaan
Onlangs las ik De Veertiende Brief van Marc de Bel en Gino Marchal. Daarin wordt de diefstal van het Lam Gods ontrafeld. Een supermooi boek is dat. Het vertrekt vanuit de werkelijkheid, maar nadien gebeuren er rare dingen. Door dat boek hebben onderzoekers met een speciale scanner naar het schilderij gezocht op de Kalandeberg in Gent. Een paar maanden geleden, op de Boekenbeurs in Antwerpen zei Marc de Bel me dat er niks te zien was op de beelden. Zelfs de riolering niet. Dat klopt niet hé!'
'De verhalen van De Waanzinnige Boomhut, heb je daar al van gehoord? Die zijn echt ontzettend leuk! Iedereen kent wel zo’n hut, maar in het boek gebeuren er plots spectaculaire dingen in de boom. En die zijn nog grappig ook.' Die waanzinnige boomhut is ontsproten aan de geest van Andy Griffiths, een Australische auteur. De boomhut is niet alleen waanzinnig - die bevat een bowlingbaan, een zwembad met reuzenhaaien en een geheim laboratorium -, de populariteit van het boek is dat ook. 'Die verhalen brengen mij aan het lachen', zegt Ingmar. 'Het moet niet allemaal zo serieus zijn.'
Hij rent de trap op en keert terug met een boek onder de arm. 'Het mysterieuze horloge van Walker en Dawn, daarin lees ik nu. Dat gaat over een groepje vrienden dat met drie dollar een revolver bestelt uit een catalogus. Maar de bestelling klopt niet. Ze krijgen een oud, kapot horloge in de bus en besluiten dat te ruilen. Erg ver zit ik nog niet, maar straks gaan die vrienden op avontuur en ga ik als lezer ook een beetje mee op reis.'
Stilton
Ingmar Ollieuz heeft vroeger zelf ook verhalen geschreven. 'Over een vogel die naar de zee vloog, daar een lieveheersbeestje ontmoette en er eeuwig mee bevriend raakte.' (lacht) Maar die tijd is nu een beetje voorbij. Net zoals de meester in onze klas ook de boeken van Geronimo Stilton verbiedt. 'Daar zijn we te oud voor', zegt hij. 'Op woensdag, als er tijd over is, lezen we andere boeken in de klas. Geen strips, maar échte boeken. Het is dus niet zo dat lezen helemaal is verdwenen op school. Een goede vriendin van me gaf een boekbespreking over De Wereld van Sofie, wat blijkbaar een aanrader is. Misschien is dat wel mijn volgende boek. Maar eerst wil ik weten wat er met dat oud horloge is gebeurd!'
Deel dit artikel: